Een kapsel waarmee je de meest hardnekkige vlekken uit je vloer kunt boenen. Een uitstraling die in de verste verte niet aan die van een topvoetballer doet denken. Nee, Iván Campo zag eruit als een kelderklassevoetballer. Een kelderklassevoetballer die de avond voor de wedstrijd veertien biertjes achterover heeft getikt, met een stuk in zijn kraag in slaap is gevallen op een bankje in het park en op de ochtend van de wedstrijd brak als een papegaai naar de club is gefietst, de restjes knoflooksaus van een broodje shoarma nog in zijn stoppelbaard. Net op tijd voor de aftrap van El Clásico.
Want die kelderklassevoetballer met een ogenschijnlijk chronisch slaapgebrek speelde uitgerekend bij de meest statige, pocherige verzameling topvoetballers die de voetbalwereld kent: Real Madrid. Hij was de anti-Galáctico tussen de Galácticos. Een grotere stijlbreuk is welhaast ondenkbaar.
Toch kwam hij er als verdediger tot zestig wedstrijden, verspreid over vijf seizoenen. Totdat voorzitter Florentino Pérez zijn sterrencollectie in 2003 verder uitbreidde met David Beckham en er bij Real geen plek meer was voor de minst buitenaardse der buitenaardsen. Diezelfde Pérez zou later Ángel di María, volgens diens zaakwaarnemer, van de hand doen omdat de Argentijn te lelijk was naar de smaak van de voorzitter.
BOLTON WANDERERS
In zijn paspoort staat dat hij Spaans is, maar als voetballer was Iván Campo meer Engels dan fish & chips, links rijden en het accent van Queen Elizabeth. Geen wonder dat hij makkelijk kon aarden in Bolton. Nadat hij aanvankelijk voor een seizoen gehuurd was van Real Madrid gaf hij aan niet te zullen terugkeren naar Madrid omdat die stad op cultureel vlak niet in de schaduw van Bolton mag staan. Dat is hetzelfde Bolton waarover inwoners van naastgelegen culturele broeinesten als Bury en Rochdale plegen te grappen dat het volledige centrum van Bolton platgebombardeerd is. Met in totaal 25 pond aan schade.
Als speler van Real Madrid proberen te aarden bij Bolton Wanderers is normaliter toch een beetje alsof je een vierkant in een rond gat probeert te wringen. Niet als je Iván Campo heet dus. Hij paste zich naadloos aan. Groeide uit tot publiekslieveling. Meestal vanaf het middenveld. Zijn strijdlust en zichtbare spelvreugde, het enthousiasme waarmee hij het spel van Bolton injecteerde, roept bij de aanhang van die club tegenwoordig gevoelens van weemoed op. Tien jaar na zijn afscheid van Bolton Wanderers, de club die hij zes jaar vol passie en overgave diende, hangt de club er wat verloren bij in de onderste regionen van het Championship. De kans dat Bolton opnieuw een Spaans international of een speler van Real Madrid aantrekt is tegenwoordig ongeveer gelijk aan de kans dat Twan Huys de televizierring wint. Of Peter R. de Vries een populariteitsverkiezing.
Het maakt de erfenis van Iván Campo des te mooier. Ook in die erfenis: een band met dezelfde naam als de voetballer. Iván Campo bestaat uit drie vrienden uit Preston en maakt alternatieve folkpop. De frontman van de band heeft een uitstraling die in de verste verte niet aan Iván Campo doet denken.
