Kijk naar Andrea Pirlo en het kost je geen enkele moeite hem voor te stellen in zijn eigen wijngaard, handen nonchalant in de Italiaanse broekzakken gestoken, ogen licht samengeknepen tegen een waterige herfstzon. Sterker, die foto bestaat en is te vinden op zijn Instagramaccount. Een nog betere dagbesteding voor eenieder die graag verdrinkt in romantiek dan een opera van Tsjaikovski.
Een kwartier op zijn Instagram is genoeg om je af te vragen waarom voetballers tegenwoordig gestript lijken van iedere vorm van authenticiteit. Twee uur op zijn Instagram is genoeg om de televisie de eerstvolgende zaterdag- en zondagmiddag geen moment meer op voetbal af te stemmen. Tenzij Pirlo speelde dan, al moest je een wel heel grote schotel op je dak hebben staan wilden de beelden van de middenveldmagiër vanuit de VS je huiskamer bereiken.
Sinds zijn vertrek naar Amerika in 2015 zijn de meeste Europeanen voor hun portie Pirlo aangewezen op het internet. Soms lijkt het alsof Pirlo zich daarvan bewust is. Als ware hij een Amerikacorrespondent die zijn Europese publiek bedient. Als hij een foto plaatst van zijn blote voeten leunend op een glazen koffietafel bijvoorbeeld, met in het verlengde van die voeten een tv-uitzending van een verkiezingsdebat tussen Trump en Clinton. Of op luchtiger toon: als hij een foto plaatst van Woody Allen die een klarinet bespeelt.
In zijn internetgebruik is Andrea Pirlo net zo'n stilist als aan de bal. Hij weet hoe een camera werkt, hoe een krachtig filmpje gemonteerd wordt. En hij weet welke blik het best past bij een foto liggend op een strandbed: de overpeinzende. Liefst met een lijvige roman in zijn handen. Niemand kan zo mooi in het niets staren als Andrea Pirlo.
Op iedere van die strandbedfoto's, en daarvan zijn er veel, valt op hoe onatletisch hij eigenlijk is. Borstkas van een gemiddelde scholier. Geen buik als een poffertjesijzer, zoals tegenwoordig schijnt te horen bij een beroepsvoetballer. Voor het spel van Andrea Pirlo is spierkracht simpelweg geen vereiste. Zoals versnellingen ook geen vereiste zijn. Pirlo is de enige speler in het betaalde voetbal die het zich kan veroorloven om nooit het tempo van een wandelaar te overstijgen. Nooit versnellen en toch altijd op tijd komen.
Voor Andrea Pirlo is voetbal een denksport.
Uniek
Nike ontwierp ooit een Pirlo-voetbalschoen in merlotkleur. Compleet met inlegzool van kurk. Ze werden geleverd in een houten doos, zoals we van wijn gewend zijn. De vergelijking tussen een rijpende fles wijn en de voetballer Andrea Pirlo ligt voor de hand, maar zoals hij al vaker op het veld bewees: vaak zijn de beste ideeën de simpelste.
Écht simpel is simpel voetballen nooit. Iedereen die ooit op een grasveldje Pirlo heeft willen imiteren weet dat een Pirlo-pass niet te imiteren valt. Het verschil tussen een pass en een Pirlo-pass is een beetje het verschil tussen je slaapkamer witten en de Mona Lisa schilderen. En van de Mona Lisa is er net als van Andrea Pirlo niet voor niets maar één.
Ooit, als de herinneringen aan Andrea Pirlo te vervaagd zijn om recht te doen aan de werkelijkheid, zullen daar nog de foto's op het internet zijn. Want voor foto's op het internet geldt hetzelfde als voor Pirlo zelf: ze zijn tijdloos. Ooit zal iemand zoeken naar beelden van de meest sierlijke Italiaanse middenvelder aller tijden en uitkomen bij een foto van Andrea Pirlo die sneeuw van een trottoir in Manhattan schraapt om er een sneeuwbal van te vormen. Pirlo wandelend door een mistig bos, of poserend voor zijn boekenkast. Pirlo op de bowlingbaan, de golfbaan en scheurend over de linkerrijbaan. Pirlo helpt hen alvast een handje: #pirlostyle.
